P. Brachos photos
Το Βιβλίο της Ζούγκλας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εξαίρεση στον σχεδόν
ρατσιστικό κόσμο της Disney: μια εύρυθμη, πρωτότυπη και αντισυμβατική ταινία.
Κάποια στιγμή, όταν ο βασιλιάς των πιθήκων αιχμαλωτίζει τον Μόγλη,
απαιτώντας να μάθει πώς βάζει ο άνθρωπος φωτιά, εκείνος, αντί άλλης
απάντησης, πιάνει να τραγουδά και να χορεύει μια Jazz μελωδία… Ναι, έτσι βάζει ο άνθρωπος φωτιά, με προσάναμμα την ψυχή του και καύσιμο τo σαξόφωνο του John Coltrane ή, ας πούμε, τα ντραμς του Art Blakey.
Οι Music of the Heart είναι αυτό που το όνομά τους φανερώνει: μουσικοί που ζουν κι αναπνέουν για την Jazz. Εκείνοι που μεθούν από αγάπη και αδημονούν για τη στιγμή που θα ανέβουν στην σκηνή και
θα παίξουν μια σπουδαία σύνθεση ή έναν πολύπλοκο αυτοσχεδιασμό. Εκείνοι που ονειρεύονται να αγγίξουν κάποτε λίγο από τον μύθο του Thelonious Monk, του Charlie Parker, του Duke Ellington. Εκείνοι
που θέλουν να προσθέσουν σε αυτή την τεράστια μουσική έστω και μία δική τους νότα.
Η Μεγάλη Κυρία της παγκόσμιας μουσικής βέβαια, εδώ στη χώρα μας θεωρείται
ακόμα νήπιο, παρ' όλο που οι μουσικοί που επέλεξαν να την υπηρετούν είναι και πολλοί και ταλαντούχοι και ικανότατοι.Εξαιτίας μιας φυσικής ροπής για την υλική διάσταση της προμηθεϊκής υπόστασης της μουσικής που παίζουν (κοινώς «άγριο Jazz κόλλημα»), υποκύπτω εύκολα στη γοητεία του εκάστοτε κομματιού. Μόνο
που, ο Βαγγέλης Τσίνας (ντραμς), ο Ηλίας Πανταζής (μπάσο) και ο Μανώλης Παπαδάκης (πιάνο) δεν ταμπουρώνονται πίσω από εύκολα στάνταρντ. Παίρνουν όλη τη μαυρίλα της Νέας Υόρκης, τη μπολιάζουν με
στοιχεία modal, αρκετά δάνεια από την περίοδο του Ρομαντισμού, λίγο post rock,
λίγο space, μπόλικο progressive, μια οκά reverb στο μπάσο και παράγουν ένα κράμα νέο-ευρωπαϊκής
Jazz, με 100% πρωτότυπες συνθέσεις, εύπεπτες αρχικά αλλά που σύντομα εκτοξεύονται σε απολαυστικά αυτοσχεδιαστικά ύψη.Σε κάθε περίπτωση κατέχουν και οι τρεις καλά το μυστικό του Μόγλη (που υπό
άλλες συνθήκες ίσως απλώς, αντί για Jazz να έριχνε καμιά ζεμπεκιά να ‘ούμε). Ο
μόνος τρόπος να μυηθείς σε αυτό είναι να τους ακούσεις, όπως ο βασιλιάς των
πιθήκων. Και θα τους ακούσεις με ησυχία, επιμονή, ευσέβεια. Ο διπλανός σου δεν
θα μιλάει στο κινητό, δεν θα τρώει Lays και σουβλάκι, γιατί ούτως ή άλλως, το
κοινό της Jazz στην Ελλάδα, επίμονο, φανατικό αλλά σταθερά περιορισμένο, μοιάζει
σαν κοινότητα που ναι μεν αναπαράγεται, στερείται όμως αυξητικών τάσεων,
αποφασισμένο να κρατήσει τα καλά μουσικά μυστικά για τον εαυτό της.
Καλύτερα.
ΥΓ: Θαυμαστό και άξιο συγχαρητηρίων το ότι η επιτροπή του Φεστιβάλ και η
πρόεδρος κ.Φλώρα ΑΛυφαντή, επέλεξαν να συμπεριλάβουν στο
πρόγραμμα του Φεστιβάλ, μια συναυλία ενός τόσο μη ευπώλητου είδους,
φανερώνοντας με αυτό τον τρόπο τον σεβασμό στα ετερόκλητα μεταξύ τους
γούστα όπως επίσης και το πόσο μακριά θα μπορέσει αυτός ο θεσμός να επεκταθεί.
Κείμενο & Φωτό: Ανέστης Κορνέζος
ρατσιστικό κόσμο της Disney: μια εύρυθμη, πρωτότυπη και αντισυμβατική ταινία.
Κάποια στιγμή, όταν ο βασιλιάς των πιθήκων αιχμαλωτίζει τον Μόγλη,
απαιτώντας να μάθει πώς βάζει ο άνθρωπος φωτιά, εκείνος, αντί άλλης
απάντησης, πιάνει να τραγουδά και να χορεύει μια Jazz μελωδία… Ναι, έτσι βάζει ο άνθρωπος φωτιά, με προσάναμμα την ψυχή του και καύσιμο τo σαξόφωνο του John Coltrane ή, ας πούμε, τα ντραμς του Art Blakey.
Οι Music of the Heart είναι αυτό που το όνομά τους φανερώνει: μουσικοί που ζουν κι αναπνέουν για την Jazz. Εκείνοι που μεθούν από αγάπη και αδημονούν για τη στιγμή που θα ανέβουν στην σκηνή και
θα παίξουν μια σπουδαία σύνθεση ή έναν πολύπλοκο αυτοσχεδιασμό. Εκείνοι που ονειρεύονται να αγγίξουν κάποτε λίγο από τον μύθο του Thelonious Monk, του Charlie Parker, του Duke Ellington. Εκείνοι
που θέλουν να προσθέσουν σε αυτή την τεράστια μουσική έστω και μία δική τους νότα.
Η Μεγάλη Κυρία της παγκόσμιας μουσικής βέβαια, εδώ στη χώρα μας θεωρείται
ακόμα νήπιο, παρ' όλο που οι μουσικοί που επέλεξαν να την υπηρετούν είναι και πολλοί και ταλαντούχοι και ικανότατοι.Εξαιτίας μιας φυσικής ροπής για την υλική διάσταση της προμηθεϊκής υπόστασης της μουσικής που παίζουν (κοινώς «άγριο Jazz κόλλημα»), υποκύπτω εύκολα στη γοητεία του εκάστοτε κομματιού. Μόνο
που, ο Βαγγέλης Τσίνας (ντραμς), ο Ηλίας Πανταζής (μπάσο) και ο Μανώλης Παπαδάκης (πιάνο) δεν ταμπουρώνονται πίσω από εύκολα στάνταρντ. Παίρνουν όλη τη μαυρίλα της Νέας Υόρκης, τη μπολιάζουν με
στοιχεία modal, αρκετά δάνεια από την περίοδο του Ρομαντισμού, λίγο post rock,
λίγο space, μπόλικο progressive, μια οκά reverb στο μπάσο και παράγουν ένα κράμα νέο-ευρωπαϊκής
Jazz, με 100% πρωτότυπες συνθέσεις, εύπεπτες αρχικά αλλά που σύντομα εκτοξεύονται σε απολαυστικά αυτοσχεδιαστικά ύψη.Σε κάθε περίπτωση κατέχουν και οι τρεις καλά το μυστικό του Μόγλη (που υπό
άλλες συνθήκες ίσως απλώς, αντί για Jazz να έριχνε καμιά ζεμπεκιά να ‘ούμε). Ο
μόνος τρόπος να μυηθείς σε αυτό είναι να τους ακούσεις, όπως ο βασιλιάς των
πιθήκων. Και θα τους ακούσεις με ησυχία, επιμονή, ευσέβεια. Ο διπλανός σου δεν
θα μιλάει στο κινητό, δεν θα τρώει Lays και σουβλάκι, γιατί ούτως ή άλλως, το
κοινό της Jazz στην Ελλάδα, επίμονο, φανατικό αλλά σταθερά περιορισμένο, μοιάζει
σαν κοινότητα που ναι μεν αναπαράγεται, στερείται όμως αυξητικών τάσεων,
αποφασισμένο να κρατήσει τα καλά μουσικά μυστικά για τον εαυτό της.
Καλύτερα.
ΥΓ: Θαυμαστό και άξιο συγχαρητηρίων το ότι η επιτροπή του Φεστιβάλ και η
πρόεδρος κ.Φλώρα ΑΛυφαντή, επέλεξαν να συμπεριλάβουν στο
πρόγραμμα του Φεστιβάλ, μια συναυλία ενός τόσο μη ευπώλητου είδους,
φανερώνοντας με αυτό τον τρόπο τον σεβασμό στα ετερόκλητα μεταξύ τους
γούστα όπως επίσης και το πόσο μακριά θα μπορέσει αυτός ο θεσμός να επεκταθεί.
Κείμενο & Φωτό: Ανέστης Κορνέζος
I've checked your website and listened to some music; it's very interesting and impressing!! I just
needed some time to listen more and to feel more, so now I can say for sure
that it's just wonderful! It awakes fantasies, and it took me less than a
minute to realise what I see in this music. Of course, music is international
and has no borders, but I feel like this one could not be born anywhere but in
the heart (or hearts) of Greece 😊
Yulia Neberukhina
needed some time to listen more and to feel more, so now I can say for sure
that it's just wonderful! It awakes fantasies, and it took me less than a
minute to realise what I see in this music. Of course, music is international
and has no borders, but I feel like this one could not be born anywhere but in
the heart (or hearts) of Greece 😊
Yulia Neberukhina
......Η μουσική βγαίνει πράγματι από μέσα τους. Θαρρείς πως για να φτάσει στα δικά σου
αυτιά κάνει ένα μεγάλο ταξίδι περνώντας από τα πρώτα κύτταρα τους σε όλους
διαδοχικά τους ιστούς, τα όργανα, τους μύες. Όλα τα άκρα του σώματος τους
αναβλύζουν νότες και ήχους ακανόνιστους μελωδικά πλεγμένους που
σκαρφίστηκαν εκείνη, την ίδια ώρα της μουσικής δράσης. Συνηθίζουν να λειτουργούν
αυτόνομα. Στήνουν οι ίδιοι τα μουσικά όργανα, τα ηχητικά, τα φώτα και
μετατρέπουν την Αυλή του Λαογραφικού Μουσείου σε ένα αλλοτινό ημίαιμο τζαζ
στέκι. Δε μπορείς να πεις πως η μουσική τους είναι μόνον τζαζ.
Συναντά κανείς και ψήγματα της ροκ, έντεχνου λαϊκού, λίγο ethnik και λίγο
gothic. Ίσως γι’ αυτό το χθεσινό κοινό στελεχώθηκε από άτομα όλων των ηλικιών
που χόρευαν πάνω στην καρέκλα τους, όπως περίπου και οι μουσικοί Βαγγέλης
Τσίνας-ντραμς, Ηλίας Πανταζής-μπάσο και Μανόλης Παπαδάκης-πιάνο, έκλειναν τα
μάτια και γεύονταν κάθε διάσταση του ρυθμού, λικνίζοντας κάθε πιθαμή του κορμιού τους.
αυτιά κάνει ένα μεγάλο ταξίδι περνώντας από τα πρώτα κύτταρα τους σε όλους
διαδοχικά τους ιστούς, τα όργανα, τους μύες. Όλα τα άκρα του σώματος τους
αναβλύζουν νότες και ήχους ακανόνιστους μελωδικά πλεγμένους που
σκαρφίστηκαν εκείνη, την ίδια ώρα της μουσικής δράσης. Συνηθίζουν να λειτουργούν
αυτόνομα. Στήνουν οι ίδιοι τα μουσικά όργανα, τα ηχητικά, τα φώτα και
μετατρέπουν την Αυλή του Λαογραφικού Μουσείου σε ένα αλλοτινό ημίαιμο τζαζ
στέκι. Δε μπορείς να πεις πως η μουσική τους είναι μόνον τζαζ.
Συναντά κανείς και ψήγματα της ροκ, έντεχνου λαϊκού, λίγο ethnik και λίγο
gothic. Ίσως γι’ αυτό το χθεσινό κοινό στελεχώθηκε από άτομα όλων των ηλικιών
που χόρευαν πάνω στην καρέκλα τους, όπως περίπου και οι μουσικοί Βαγγέλης
Τσίνας-ντραμς, Ηλίας Πανταζής-μπάσο και Μανόλης Παπαδάκης-πιάνο, έκλειναν τα
μάτια και γεύονταν κάθε διάσταση του ρυθμού, λικνίζοντας κάθε πιθαμή του κορμιού τους.
Faethon grypari said:
Καταπληκτική συναυλία! Μείναμε όλοι εκστασιασμένοι. Πρωτοφανής εμπειρία, μου έδωσε
έμπνευση με τις εικόνες που δημιουργούσε στο μυαλό μου η μουσική...
Περιμένω με ανυπομονησία νε βγει ένα CD για να έχω τη δυνατότητα να την ακούω καινα
εμπνέομαι δημιουργώντας.
Καταπληκτική συναυλία! Μείναμε όλοι εκστασιασμένοι. Πρωτοφανής εμπειρία, μου έδωσε
έμπνευση με τις εικόνες που δημιουργούσε στο μυαλό μου η μουσική...
Περιμένω με ανυπομονησία νε βγει ένα CD για να έχω τη δυνατότητα να την ακούω καινα
εμπνέομαι δημιουργώντας.