M.O.T.He in time...
Το Μουσικο συνολο M.O.T.He γεννηθηκε μεσα απο τη συζητηση του κοντραμπασιστα Χαρη Παζαρουλα και του πιανιστα Μανολη Παπαδακη σχετικα με το ποια ειναι η αναγκη που εχει καποιος για να ασχοληθει με ενα τοσο απαιτητικο μουσικο ειδος, ειδικα οταν ειναι γνωστο πως οι μεγαλυτεροι Μουσικοι του ειδους, ενεπνευσαν ολοκληρες γενιες, και δημιουργησαν τις νεες τασεις της συγχρονης jazz μουσικης, σε Ευρωπαϊκο και παγκοσμιο επιπεδο και που και στη χωρα μας εκπροσωπειται τωρα πια απο εξαιρετικους μουσικους, ακολουθωντας τις παγκοσμιες τασεις και Μουσικες εξελιξεις. Αποφευγοντας την ορολογια και οσα αποκωδικοποιει και μεταφραζει ο μεσος ακροατης στο ακουσμα της λεξης jazz που συχνοτερα απωθει και λιγοτερο ελκυει πλην των πιο εξειδικευμενων ακροατων, η προσπαθεια του trio ειναι να αποτελει μια γλωσσα επικοινωνιας μεταξυ προσωπων, ανταλλαγη πολιτισμικων και αξιακων εννοιων ζωης και εκφρασης, και οχι ενα ρευμα και μια ταση μεσα στην οποια θα πρεπει να αποδειξει καποιος την δεξιοτεχνικη δεινοτητα και την πρωτοπορια καθε μελωδιας η τη γεννηση καποιας νεας ανατρεπτικης ιδεας, η ενοργανωσης, η συνθεσης. Ο ουσιαστικος στοχος παραμενει μεσα απο την απλοτητα ως φυσικη λειτουργια του ανθρωπου, τη μιμιση ως εργαλειο εμπειριων γνωσης οσο και αυτογνωσιας, την παρατηρηση των νομων του φυσικου κοσμου, της εκφραστικης και πλαστικοτητας των εσωτερικων δομων και συνδεσμων μεταξυ μουσικων, ακροατων και περιβαλλοντος, και πανω απ' ολα μεσα απο τη διαρκη αναζητηση της εννοιας της ζωης, σε οποια διασταση και μορφη αυτη οριοθετειται απο τον καθενα μας, να οικοδομειται διαρκως ο νεος ανθρωπος μεσα απο τον πολιτισμο και την ευγενεια του, και να λειτουργει επανασυνθετοντας τον αλλοτριωμενο η απωλεσθεντα χαρακτηρα του, στην εποχη που το μεσο επιβολης ειναι η ιδιοτελεια και μια συμπεριφορα που συχνα αφοπλιζει με τη σκληροτητα και την απουσια ανθρωπιας. Ολα τα Ιερα μουσικα τερατα της Αμερικανικης σκηνης, και κατοπιν η γεννηση της Ευρωπαϊκης jazz ως η δευτερη και παραλληλη μεγαλη σχολη του ειδους με τους ανεπαναληπτους εκπροσωπους της, αλλα και οι μετεπειτα διαφορετικες μορφες της τεχνης αυτης που προεκυψαν απο το διαρκη συγκερασμο ετεροκλητων μουσικων τροπων, ρυθμων και πολιτισμων, συγκλινουν στη φραση που ειχε πει τοσο απλα καποτε ο διασημος Thelonious Monk: "jazz is freedom". Αυτη η φραση ειναι η βαση και αυτου του Μουσικου σχηματος που αναζητα διαρκως νεους μουσικους δρομους εξω απο καθε λογικο περιορισμο με εμφανη προς το παρον προτιμηση στην τονικη γραφη, αλλα και ιδιαιτερη εμφαση στο ρυθμο που μονιμα αιωρειται και μετασχηματιζει ακομη και τις πιο περιοριστικες μελωδικες γραμμες. Το trio, βρισκεται στην αφετηρια του τριτου χρονου εμφανισεων, εχοντας ηδη ενα πλουσιο βιογραφικο παραστασεων σε Δημους και θεατρα, στην Αθηνα και την περιφερεια, και μεχρι το τελος του 2013 προγραμματιζει μεγαλο αριθμο εμφανισεων σε γνωστες διοργανωσεις φεστιβαλ, jazz σκηνες, και πολιτιστικα προγραματα διαφορων φορεων, καθως και πρωτοτυπες συνεργασιες και projects πολυμορφικων δρασεων με αλλους καλλιτεχνες.
Μουσική
Στην πολύβουη ερημιά της, καθώς ελευθερώνει τα αισθήματα με νότες που προστάζουν όρια και αγκαλιάζει τη μοναξιά της σιωπής
της σε μια ευδόκιμη συναλλαγή με το παρόν, σαν άφωνη εκκρεμότητα, προβάλλεται η δική σου ενοχή για τη ζωή…
Διεκδικώντας το αμετάκλητο, ερμητικά εγκλωβισμένος στην ελευθερία που σου επιτρέπει το ίδιο σου το σκοτάδι,
απόκρυφα, ζωγραφίζει με νότες, μέσα σου, την αλήθεια που σου επιβάλλει να αντέχεις…
Κι έπειτα;
Μεθυστικά, υλοτομεί τα χρόνια του χειμώνα σου…
Και συνεχίζει να κρυπτογραφεί το αδιόρατο περίσσευμα του εξαίσιου, αστράφτοντας στη γαλήνη που μοιράζεται μαζί σου…
Το αφηρημένο καθρέφτισμά της, κρύβεται στο τέλος και χάνεται μέσα σου…
Ανεπαίσθητα, καθώς συνεχίζει να επιβιώνει κατά την εκδίκηση άηχων αστερισμών, που άσκοπα γκρεμίστηκαν,
δίχως να προλάβεις την ευχή σου να κάνεις, ενώ ανερμήνευτα, προσδιορίζει αυτό που τελικά είσαι...
Ή έστω, αποκαλύπτει αυτό που δεν είσαι…
Δεν έχει σημασία, αφού έτσι μοιράζεται
την ευθύνη της κάθε στιγμής που έζησες κοντά της, δίπλα της, μέσα της…
Βαγγέλης Τσίνας
της σε μια ευδόκιμη συναλλαγή με το παρόν, σαν άφωνη εκκρεμότητα, προβάλλεται η δική σου ενοχή για τη ζωή…
Διεκδικώντας το αμετάκλητο, ερμητικά εγκλωβισμένος στην ελευθερία που σου επιτρέπει το ίδιο σου το σκοτάδι,
απόκρυφα, ζωγραφίζει με νότες, μέσα σου, την αλήθεια που σου επιβάλλει να αντέχεις…
Κι έπειτα;
Μεθυστικά, υλοτομεί τα χρόνια του χειμώνα σου…
Και συνεχίζει να κρυπτογραφεί το αδιόρατο περίσσευμα του εξαίσιου, αστράφτοντας στη γαλήνη που μοιράζεται μαζί σου…
Το αφηρημένο καθρέφτισμά της, κρύβεται στο τέλος και χάνεται μέσα σου…
Ανεπαίσθητα, καθώς συνεχίζει να επιβιώνει κατά την εκδίκηση άηχων αστερισμών, που άσκοπα γκρεμίστηκαν,
δίχως να προλάβεις την ευχή σου να κάνεις, ενώ ανερμήνευτα, προσδιορίζει αυτό που τελικά είσαι...
Ή έστω, αποκαλύπτει αυτό που δεν είσαι…
Δεν έχει σημασία, αφού έτσι μοιράζεται
την ευθύνη της κάθε στιγμής που έζησες κοντά της, δίπλα της, μέσα της…
Βαγγέλης Τσίνας